Tot voor een paar jaar geleden was ik doodsbang voor honden. Ik was als klein meisje gebeten door een hond en sindsdien vertrouwde ik ze voor geen meter.

Als ik aan het wandelen was en er kwam een hond aanstormen dan dook ik snel achter degene waar ik mee wandelde. Ik vermeed ze uit angst.

Totdat mijn overbuurvrouw van waar ik toen woonde een puppy kreeg. Ik weet het nog goed.

Een Berner Sennen hondje, wàt een pracht van een beestje was het, ze heet Noa.

Zo pluizig en lief, daar kòn je niet bang voor zijn.

 

Elke dag zag ik haar even, ze was altijd bij haar baasje die vaak even op het bankje voor haar winkel zat. Ze kwam me dan begroeten, snuffelde met haar neusje aan me en ik aaide haar dan. Zo heb ik haar van jongs af aan zien opgroeien

en vertrouwen in haar gekregen.

Noa bleef natuurlijk niet de kleine puppy, ze groeide als kool. Het is een prachtige grote hond geworden, en zelfs toen ze zo groot werd was ik niet bang voor haar. Want ik had haar leren kennen en vertrouwen.

Op een dag gaf haar baasje aan dat ik wel eens met Noa mocht wandelen.

Ik zal het nooit vergeten, ik liep de straat uit en BAM……

ze bleef zitten. Ze wou geen stap verder, hoe lief ik ook tegen haar praatte. Daar stond ik dan, vol goede moed om aan mijn eerste hondenwandeling te beginnen, met een hond die

niet met mij mee wou. Ik dacht dat er niets anders op zat dan terug te gaan. Zo gezegd zo gedaan, maar toen we terug kwamen werden we net zo snel weer op pad

gestuurd door haar baasje. Hup Anna zei ze, jij bent nu de baas en jij neemt de leiding.
Fieuwww…..ik moest dus daadkrachtiger zijn. En daar gingen we weer, de hoek om. Zou ze wel meegaan?….zou ze weer blijven zitten? Ik liep stevig door en Noa volgde. Totdat ze een eindje verderop inderdaad weer ging zitten.

Ik dacht aan de woorden waarmee ik op pad werd gestuurd. Ik ben de baas nu en IK neem de leiding.
Let’s gooooo! En daar ging ze, ze liep mee! Yes het was me

gelukt. Door sterk en daadkrachtig te zijn volgde ze mij.
Wàt was ik blij en trots. En wat een heerlijke wandeling heb ik toen met haar gemaakt. Vanaf dat moment “leende” ik haar regelmatig voor een wandeling, supertof dat haar baasje dat oké vond. Nu ik zelf een hond heb besef ik me

dubbelop dat je niet zomaar je trouwe hond aan iemand meegeeft.

Noa wandelde altijd dansend, haar achterwerk wiegt heen en weer en ze gaf me een veilig gevoel tijdens onze wandelingen. Wanneer er andere honden aan kwamen

wist ik dat ze me zou beschermen als het moest. En zo kwam ik met allerlei honden in aanraking, rennende honden, spelende honden, blaffende honden. Ik leerde wat

alle gedragingen voor betekenis hebben bij honden en heb hen zo een beetje leren lezen.

 

En daar was dan HET moment, ik wou zelf een hond! Ik wist het, een maatje die er dag en nacht voor mij zou zijn. Waar ik altijd mee kan wandelen en die onafscheidelijk van mij zou zijn. Ik heb er een tijdje op moeten wachten maar nu is het dan eindelijk zo ver, ik heb de juiste hond gevonden die bij mij past en ben zo enorm blij met haar. Ik kan me geen leven zonder hond meer indenken. En dan te bedenken dat ik tot een paar jaar geleden nog bang voor honden was. Ongelofelijk, wat kan een mens groeien en leren.

Dank je wel lieve Noa dat je mij hebt geleerd van honden te houden! Dank je wel dat je mij hebt geleerd dat honden wel te vertrouwen zijn en dat jullie onmisbare maatjes kunnen zijn.

En dank je wel baasje van Noa dat je mij dat duwtje in mijn rug hebt gegeven, dat je mij gewoon weer op pad hebt gestuurd en dat je mij jouw hond toevertrouwde.
Ik vind het zo fijn dat ik nu over mijn angst heen ben en ook kan genieten van de mooie band tussen mens en hond. 

 

 

 

Liefs Anna